کمپوست سازی بسیار آسان است. پس چرا هنوز من انجامش نمی دهم؟
سیاست‌ها در جای خود هستند و سطل‌ها در انتظار؛ با این حال بسیاری از مردم هنوز واکنش‌های خوبی به کمپوست سازی ندارند.
صندوق را باز کرده و سوالی از زویا پیدا می کنم: چطور کمپوست کار می کند؟
زویا! شرمنده نباش! فقط حضوری از من بپرس! اما نه! این کار را نکن، زیرا نمی توانم به آن پاسخ دهم، و فکر کردن به اسرار فرآیند کمپوست کردن، من را پر از ناراحتی معده می کند. توده‌ای از غذای کهنه را در سطل زباله می‌ریزی و از طریق جادوی تجزیه امیدوار می‌شوی که تبدیل به چیزی شود که خاک را غنی کند.
بطور واضح، من تحصیلات علمی چندان سازنده ای نداشته ام. با این حال، من یک حرفه طولانی و متفاوت داشته‌ام که سعی می‌کردم مردم را متقاعد کنم تا کاری را که من دوست دارم انجام دهند. چه چیزی ما را به سوالات من می رساند؟ چرا کمپوست سازی شهری بهتر کار نمی کند؟ چرا مردم خیلی سخت کمپوست می کنند؟ و چگونه می توانم نظر مخالفان چند ساله کمپوست را تغییر دهم؟
من متوجه شده ام که کمپوست، با این که سودمند است، نوعی خشم غریزی را ایجاد می کند. زمانی که یک سطل آشغال را موقتا برای کمپوست سازی در زیر سینک نصب کردم، با بدترین دعوای خود با یکی از هم خانه‌هایم مواجه شدم و تقریباً بلافاصله متوجه شدم که آن را نیست و نابود کرده اند. من سوالی که فکر می کردم بی خطر است پرسیدم: چرا ما کمپوست نمی کنیم؟ و و او فریاد زد: "چون منزجر کننده است!!!! و من از مگس میوه متنفرم!!! آنها هرگز خانه را ترک نمی کنند!!!"
من به آرامی برای او توضیح دادم که چرا شماری از مردم کمپوست نمی کنند: دوست پسرهای گذشته و حال (من تا امروز خیلی سرگرم کننده هستم)، صاحبخانه، همکاران( حتی اینجا؛ اگرچه قسم خوردم که نامی از آن ها نیاورم) و دوستان. دلیل همگی یکی است: ناخوشایند است، آزاردهنده است، ناراحت کننده است، حتی نمی‌دانم چه تفاوتی خواهد داشت.
مطابق با انجمن کمپوست امریکا اختلاف به اندازه کافی آزار دهنده است. تاثیر انحراف کل زائدات غذایی امریکا از لندفیل ها معادل است با حذف 7.8 میلیون ماشین شخصی که از خیابان های ملی عبور می کنند. تنها فایده کمپوست نکردن، به ویژه در شهری با زیر ساخت هایی همانند سیاتل، این است که شما کمتر اذیت می شوید!
وای! اکنون حس بدی دارید. یک کمی خودخواه به نظر می رسید. درست است! تمام اقدامات انسان در جهت پایداری محیط زیست، عدالت، یا هر چیز دیگری را می توان در فروپاشی بی سر و صدای خودخواهی شما خلاصه کرد.
ما در صفحات تلخ و شیرین" از آمبرا بپرسید!" استدلال کرده‌ایم که کلید اقدام معنادار آب و هوا و محیط زیست در مشارکت مدنی نهفته است. در سیاتل، کمپوست به طور قانونی از سال 1989 اجباری شده است، که طول عمر من است. هنگامی که برنامه برای اولین بار اجرایی شد، فقط برای هرس های زائدات حیاط کاربرد داشت. در سال 2008، شروع به اعمال آن برای زباله های مواد غذایی برای خانه های تک خانواده کرد. در سال 2011، به منازل و مشاغل چند خانواری اعمال شد. و در سال 2015، شهر انباشت ضایعات غذا در زباله های معمولی را غیرقانونی اعلام کرد. شهر سطل‌های زباله متخلف را با برچسب قرمز علامت‌گذاری می‌کند و خانه‌های یک‌خانواری را ۱ دلار، انجمن‌های کاندو و ساختمان‌های آپارتمانی را ۵۰ دلار جریمه می‌کند.
زویا، شهر جدید محل سکونت شما دارای قوی ترین قوانین و زیرساخت های کمپوست سازی در کشور است. و با این حال: حداقل از احمقانه ترین دعواهای شخصی من مشخص است که نگرش یا رفتار شخصی را تغییر نمی دهد. من از ربکا فونگ در شرکت خدمات عمومی سیاتل در مورد نحوه ترغیب مردم به کمپوست پرسیدم؛ وقتی که به نظر می رسد همه این خط مشی ها در جای خود هستند. او می گوید که این سوال خوبی است و چیزی است که او می تواند در باره اش ساعت ها و ساعت ها صحبت کند.
با این حال، ما می توانیم هر سیاست کمپوست سازی را در یک سوال اساسی خلاصه کنیم: پیام اصلی واقعاً این است: توقف کنید و قبل از اینکه آن را بیرون بیاندازید، به آنچه در دست دارید فکر کنید.
فونگ ادامه می‌دهد که با راحت‌تر کردن همه وسایل دفع زباله‌های شما، تا حد امکان تسهیل می‌شود. این موضوع توسط یک مطالعه دانشگاه بریتیش کلمبیا در سال جاری تأیید شده است که نشان می دهد قرار دادن سطل های کمپوست در فاصله 1.5 متری درب ورودی، احتمال کمپوست سازی را 141 درصد افزایش می دهد. 141 درصد!
تجزیه و تحلیل اینکه چگونه چیزها باید دور ریخته شوند، لزوماً به معنای محاسبه چیزهایی است که استفاده کرده‌اید و اینکه چگونه روی سیاره تأثیر می‌گذارند. کسی نمی خواهد آن را انجام دهد. فاکتور راحتی این مقدار فضای ذهنی را کاهش می دهد.
من فرآیند کمپوست شخصی خودم را به اختصار آورده ام و همه چیز را در یک سطل تمیز و دارای زغال در بالا در زیر سینک قرار داده ام. سپس سطل زباله به سمت ظرف بزرگتر در کوچه ای که مسلماً وهم آلود و گاه پر از سوزن پراکنده بود، رفت. تا حدود 200 ثانیه فرصت فکر کردن آگاهانه داشتم و محتوای خود این فکر در درجه اول این است: "از سوزن متنفرم!!!" و "من عاشق کارایی هستم!!!"
این به خاطر این است که تجربه کمپوست سازی برای من فوق العاده رضایت شخصی ایجاد می کند و همچنانکه در ابتدا گفتم، با وجودی که گفته شده بطور بیولوژیکی کار می کند، ایده ای ندارم که چطور کار می کند. . این رضایت به دلیل شعار زندگی است که با همکاری همکارم آملیا اوری ابداع شده است که در مورد بسیاری از انتخاب های سبک زندگی دوستدار محیط زیست صدق می کند: "گاهی اوقات، شما باید یک موجود عجیب و غریب باشید. " " بسیار عجیب است که از گذاشتن پوست پیاز در سطل و سپس ریختن محتویات آن در ظرف بزرگتر لذت ببریم! اما فایده دانستن اینکه پوست پیاز را به زندگی پربارتر از محل دفن زباله می فرستید بسیار خوشحال کننده است"( یادداشت سردبیر: همان)
هم اتاقی که یک بار با او درگیر دعوای وحشتناکی بر سر ضایعات مواد غذایی شدم، در واقع، در نهایت به پیشنهادات من برای تولید کمپوست رضایت داد. زمانی که جریمه سال 2015 اعمال شد، ما به سادگی یک سطل قابل درزگیری برای ضایعات غذا در آشپزخانه راه اندازی کردیم، و این بود. ما هرگز دوباره از آن صحبت نکردیم یا به آن فکر نکردیم.
اما من در نوشتن این مقاله از او پرسیدم که آیا ایجاد تغییر رفتاری در کمپوست اصلاً مفید است یا خیر. او پاسخ داد: بله، احساسات من تغییر کرده است و فکر می کنم ارزشش را دارد.در مقایسه با تاسیسات زباله، برای شهر صرفه جویی می کند، و زمانی که ارزش مردم یک شهر بالا می رود، تغییری بسیار ملموس برای کمک به محیط زیست ایجاد می کنند و لذا به این نتیجه اضافه می شود.
این از شخصی بود که فقط یک بار سر من داد زد و آن هم در مورد حشرات مربوط به کمپوست بود! و مردم می گویند که مردان نمی توانند تغییر کنند!
پشتیبانی از خواننده کمک می کند تا کار ما را حفظ کند.
