رطوبت کمپوست(کد 0223)

همانند انسان، موجودات زنده کمپوست، برای زنده ماندن، نیاز به آب دارند. بعضی از میکروارگانیزم ها از ورقه آب برای حرکت، لغزیدن و سر خوردن، به جای دیگر توده استفاده می کنند. هنگام خشک شدن توده، فعالیت بیولوژیکی متوقف می شود.
اگر هوادهی مناسب صورت گیرد، مواد کمپوست دارای رطوبت 30 تا 100 درصد، هوادهی خواهند شد. در کمپوست سازی عملی هوادهی، هر چند، داشتن محتویات رطوبت بالا باید مورد اجتناب قرار گیرد؛ زیرا، آب، هوا را از فواصل بین ذرات خارج ساخته و شرایط بی هوازی بوجود می آورد. هرچند، رطوبت خیلی پایین، میکروارگانیزم ها را از آب مورد نیاز برای سوخت و ساز محروم کرده و فعالیت آن ها را مختل می سازد.
حداکثر محتویات رطوبت برای کمپوست سازی هوازی رضایتبخش با مواد مورد استفاده فرق خواهد کرد. اگر بوریا و مواد الیافی قوی مورد استفاده قرار گیرند، بدون تخریب کیفیت های سازه ای یا ایجاد مواد لجنی، فشرده و ناتوان برای داشتن هوای کافی در حد فاصل ها، حداکثر مقدار رطوبت می تواند خیلی بالاتر باشد. ولی اگر شامل مقدار زیادی کاغذ یا هرس های چمن باشد، که موقع مرطوب شدن قدرت سازه ای کمی دارند، یا اگر دانه ای، همانند خاکستر و خاک باشد، آب کمتر، بهتر است.

به طور ایده آل، توده های کمپوست خانگی دارای رطوبت 40 تا 60 درصد خواهند بود. در این حال، رطوبت همانند اسفنج چلانده در نظر گرفته می شود. لایه های کربن خشک می توانند همچنانکه توده ساخته می شود آبیاری گردند و سپس با هر برگشت، آب بیشتری بر مبنای نیاز افزوده می گردد.
در مطالعات دانشگاه کالیفرنیا، مواد الیافی شامل مقدار فراوانی بوریا با محتویات رطوبت 85 تا 90 درصد، بطور هوازی تبدیل به کمپوست شدند؛ ولی، دیگر کمپوست های شامل مقدار زیادی کاغذ در یک روز که محتویات رطوبت 70 درصد بود بی هوازی شدند.
اگر کمپوست سازی بی هوازی عملی شود، محتویات حداکثر مقدار رطوبت مهم نیست؛ زیرا نگهداری اکسیژن یک فاکتور به شمار نمی آید. محدوده بالای رطوبت، که ممکن است از 80 تا بیش از 90 درصد باشد، مقداری است که زهکشی مازاد حاصل از کمپوست تولید خواهد کرد. اگر رویه کمپوست سازی، شرایط اولیه هوازی را دارد تا درجه حرارت های بالایی را تولید کند که چند روز ماندگار باشند و ارگانیزم های پاتوژن را تخریب کنند، حداکثر محتویات اولیه رطوبت ممکن است، بسته به مشخصات مواد کمپوست کردنی، به بالایی 65 تا 85 درصد باشد.