من در یک برنامه آموزش آشپزی شرکت داشتم و در حال یاد گرفتن اینکه چطور مربا درست کنم بودم.آموزش دهنده از ظرف تماما مسی استفاده می کرد که بیشتر در ظروف نگهداری مربا و آب نبات به کار گرفته می شود.یکی از حاضرین پرسید که چرا ظرف پوشش قلع ندارد که این روزها به دلیل اینکه مس برای سلامتی افراد خوب نیست زیاد مورد استفاده قرار می گیرد.یاددهنده مطمئن نبود اما از قابلیت انتقال خوب و آسان حرارتی مس آگاه بود.پس من شروع به جستجو کردم تا شاید چیزی پیدا کنم که در درست کردن مربا مورد استفاده قرار گرفته و در عین حال سالمتر از مس شناخته شود.

متاسفانه نادر بودن و قابلیت پیشگیری سمیت مس به گونه ای است که دادن جواب درست , به موضوع مطروحه را کاملا مشکل می سازد.آنچه که موضوع را پیچیده می سازد این است که در حالی که مس یک عنصر کاملا ضروری برای بدن است,ضررهایی که کمبود مس برای بدن افراد ایجاد کرده است فوق العاده نادر می باشند.
من می دانم که در برخی کشورها و ایالات استفاده از ظروف تماما مسی غیر قانونی اعلام شده است,اما این نیاز درست است که غیر قانونی اعلام کردن استفاده از ظروف تماما مسی خیلی راحت تر از این است که نیازهای مسی غیر قانونی تعیین گردد.به همین دلیل من با آنچه غیر قانونی اعلام شده کاملا موافق نیستم.
آنچه ما می دانیم این است:اغلب بالغین بین یک تا دو میلی گرم در روز مس نیاز دارند.در صورت مصرف مس 1000 برابر مقادیر فوق احتمالا فرد مصرف کننده از بین خواهد رفت.برای بچه ها,مقادیر فوق باید بر دو تقسیم شوند.برای نوزادان اطلاعات خوبی در دسترس نیست اما سعی می شود از دادن مس زیادی به آن ها پرهیز گردد.اگر شما بیماری MNK دارید مس را به سختی جذب خواهید نمود.در بیماری ویلسون شما براحتی نمی توانید از شر مس خلاص شوید.این را در نظر داشته باشید که شما می توانید عناصر مغذی و از جمله مس را از ظروف مسی بگیرید.

لذا نیاز به توضیح بیشتری نیست.اگر شما غذایی می پزید که یک گرم مس را در هر بار آشپزی جذب خود می کند به احتمال زیاد متوجه موضوع خواهید شد.مقدار بیان شده برای جذب در یک دفعه کاملا مسخره به نظر می رسد.یک ظرف مسی یازده اینچی که یک ظرف کاملا بزرگ به حساب می آید 11 پوند مس دارد.با انداختن یک پوند,وزن ظرف را 4500 گرم می گیریم.اگر شما برای یک سال در تمامی روزها از ظرف بالا استفاده کنید و هر روز 1 گرم از وزن آن را از دست بدهید,در پایان سال 10 درصد وزن ظرف مسی را ازدست خواهید داد.علاوه بر اینکه ظروف مسی در هر روزمورد استفاده قرار نمی گیرند , کاملا مسخره است که فکر کنیم مقدار مسی که در هر بار استفاده داخل غذا می شود زیاد و به میزان قید شده در بالا باشد.
از طرف دیگر,بنا به گفته هارولد مک گی, ما فقط مقدار محدودی از مس را روزانه دفع می کنیم.پس اگر ما مقدار زیادی از مس را وفق یک قاعده منظم جذب نماییم, در نهایت دچار مشکل خواهیم شد.ما بطور شفاف از آنچه به وقوع خواهد پیوست مطلع نیستیم.پس بهتر است که تمام ظروف آشپزخانه ما از مس خالص نباشد.
عواملی هستند که جذب مس غذا را تغییر می دهند.غذاهای خیلی اسیدی مس بیشتری جذب خواهند نمود.مس سیاه شده نسبت به مسی که خوب نگهداری شده سریعتر جذب غذا می شود.نگهداری غذا در ظروف مسی نسبت به آشپزی در ظروف مسی ارجح است,زیرا در حالت دوم مس بیشتری جذب غذا شده و به مصرف کننده انتقال می یابد.
حال اجازه بدهید که سراغ مربای خودمان برویم.فرض کنید که 6 ظرف مسی حاوی مربا دارید که در یک گروه قرار داده شده اند.این گروه در یک نوبت و در یک زمان کوتاه پخته می شود.امکان ندارد که شما بتوانید مربای زیادی بخورید(الا اینکه مربا واقعا خوشمزه باشد) لذا احتمالا شما با خوردن مربا در ظرف مسی مشکل سلامتی نخواهید داشت.
اگر هر روز تمام مربای ساخته شده در ظرف مسی را بخورید,شاید بد نباشد که گاهی تغییر رویه داده و مربایی که در ظرف غیر مسی قرار گرفته را نوش جان نمایید.اگر بیماری ویلسون داردی از خوردن مربای غنی شده از مس خودداری نمایید.اگر خیلی جوانید محتملا می خواهید از خوردن مرتب غذاهای غنی شده از مس خودداری نمایید.وگرنه و آنطور که من فهمیده ام برای کسی که تحت درمان پزشکی و دارویی نیست خوردن مربای پخته شده در ظرف مسی خیلی هم خوب است.مهم این است که حد فاصل "کافی نیست" و "بسیار زیاد است" بسیار گسترده می باشد.