توپ های کوچک مدفوع چه هستند؟(کد 0033)
شناسایی فضولات وحشی محلی
اجازه بدهید نگاهی به بعضی فضولات که ممکن است در حیاط پیدا شوند انداخته و ببینیم چه حیواناتی نزدیک شما زندگی می کنند.
خرگوش

بسیار محتمل است که توپ های کوچک مدفوع که در روی زمین یافت می شوند، از خرگوش های وحشی که در همسایگی شما پرسه می زنند نشات گرفته باشند.( پنی به عنوان مقیاس استفاده شده است) این توپ ها( که حب نامیده می شوند) ظاهر دانه فلفل دارند، هر چند سطح آن ها نرم تر است. آن ها قهوه ای تیره، کروی، 5-8 میلیمتر قطر، تا اندازه ای سخت و فشرده هستند. خرگوش ها محتاط نیستند و فضولات پراکنده آن ها را می توان در حیاط مشاهده کرد.
واقعیت جالب: خرگوش ها از خانواده خرگوشیان هستند. بدن آن ها نمی تواند تمام ویتامین های مورد نیاز را از رژیم غذایی گیاهی دارای فیبر بالا استخراج کند.
به این دلیل، خرگوشیان دارای سیستم هاضمه منحصر به فردی هستند که به آن ها اجازه تولید دو نوع فضله را می دهد: حب های مدفوعی( که پیشتر بحث شد) و سکوتروپ ها! سکوتروپ ها از غذاهای هضم نشده ای که از خرگوش عبور کرده اند و قرار است مجددا هضم شوند درست شده اند. درست متوجه شدید! خرگوش کوچولوها( از جمله خرگوش های خانگی) واقعا مدفوع خود را روزانه می خورند.... بی آنکه شما بدانید!
سکوتروپ ها در بخشی از دستگاه گوارش خرگوش (به نام سکوم) تولید می شوند که در آن باکتری ها مواد آلی را به مواد مغذی حیاتی تبدیل می کنند. سپس به عنوان یک قطعه واحد که ظاهر مشابهی با یک توت سیاه دارد تخلیه می شوند. این آیتم، ضروری رژیم غذایی خرگوش است و اغلب پنهان مانده و به سرعت خورده می شود، زیرا به هیچ عنوان آنها نمی خواهند چنین پذیرایی خوشمزه ای را تقسیم کنند!
گوزن

گوزن ها هم گلوله های گرد کوچکی، شبیه به گلوله های تولید شده توسط خرگوش ها، از خود خارج می کنند، اما گلوله های آن ها بیشتر به شکل بیضی شبیه است. این گلوله ها یک نقطه باریک در یک انتها دارند و با قطر بزرگتر ۲ تا ۳ سانتی متر از فضله خرگوش مشخص می شوند. همانند خرگوش، گوزن به طور مداوم در پوشش گیاهی چرا کرده و چند صد گلوله طی بیش از حداقل 10 بار کار کردن حرکات روده در روز تولید می کند!
واقعیت جالب: گوزن دارای معده ای چهار محفظه ای (شبیه به گاو و دیگر حیوانات نشخوارکننده) است. اولین محفظه را شکمبه می نامند و این جا، محفظه ای برای ذخیره مواد غذایی است که هنوز هضم نشده اند. گوزن ها، در واقع، می توانند مواد غذایی ذخیره شده خود را چند ساعت بعد به دهان بازگشت داده و آنها را مجددا بجوند(یک فرایند که "جویدن دوباره" و یا "نشخوار کردن" نامیده می شود) سپس، غذا از طریق باقی محفظه ها برای تجزیه کامل و جذب برگشت داده می شود.پ
بوقلمون

سرگین بوقلمون قهوه ای، استوانه ای، و نسبتاً کوچک با قطر متوسط ۱ سانتی متر و طول ۳ اینچ است. دلیل اینکه چرا علیرغم دانه ها و میوه های مغزداری که بوقلون می خورد، چرا مدوفوع آن شکلی منظم و بسته بندی شده دارد این است که سنگدان بوقلمون در خرد کردن هر چیز سخت مصرفی یک کار باور نکردنی صورت می دهد که تا حدود زیادی فرآیند هضم را آسان می سازد.
در انتهای هر فضله رنگ سفید و یا کلاه قابل مشاهده است. این به این دلیل است که بوقلمون ها نیز مانند همه پرندگان هم زایدات مایع و هم زایدات جامد خود را به طور همزمان از همان دهانه خروجی بیرون می دهند. اسید اوریک که از کلیه های بوقلمون عبور می کند، کریستال های اورات سفید گچی را تشکیل می دهد که در انتهای مدفوع ظاهر می شود (این از چلپ چلپ های سفیدی که بر روی ماشین تان می بینید و از پرندگان کوچکتر نشات گرفته است،آشکارتر است.)
واقعیت جالب:
شما می توانید یک بوقلمون نر از یک بوقلمون ماده توسط مدفوع تشخیص دهید. مدفوع نر j شکل است، در حالی که مدفوع ماده مارپیچ یا فرفری مشخص می باشد. قطر مدفوع با افزایش سن بوقلمون، ازدیاد حاصل می کند.
راکون:

فضله های راکون قطعه های قهوه ای/ سیاه با شکل لوله ای و انتهاهای غیر تیز هستند. آن ها در اندازه متوسط یک دوم اینچ قطر و دو تا سه اینچ طول دارند( نسبتا تخت و کوتاهند) فضله ها اغلب با پس مانده آنچه که آن ها اخیرا خورده اند پر شده است؛ همانند قطعاتی از ذرت، دانه خشک شده و بذر هضم نشده.
راکون ها داشتن آبریزگاه های عمومی را می پسندند؛ به این معنی که آن ها بیش از آنکه دوست داشته باشند هر جایی که دلشان خواست، در طبیعت، چمباتمه بزنند، دوست دارند در یک جای ویژه( که هر بار به آن باز گردند) سوراخ ایجاد کنند. پس اگر شما فضله هایی( که می دانید مال سگ نیست) را هر روز در یک نقطه مشاهده می کنید، ممکن است با راکونی که شب ها بهتان سر می زند روبرو شده باشید.
واقعیت جالب: راکون ها( همانند اغلب پستانداران) یک سیستم هضم مشابه با انسان دارند، ولی یک نفر ممکن است تعجب کند که چطور آن ها می توانند تمام زباله هایی که می خورند را هضم کنند( با توجه به اینکه راکون ها در داخل زباله ها به جستجو می پردارند)
پنجه های جلویی راکون ها مشخصه منحصر به فردی دارد که بیشتر از پا به دست های دارای انگشت شبیه است. او به وسیله این دست ها می تواند قبل از بلع، مواد آلی را از زائدات غیر آلی جداسازی نماید.
سنجاب

فضله های سنجاب کاملا کوچک هستند( کمتر از 8 میلیمتر قطر دارند و حدود 1 سانتیمتر طول آن ها است)، شکل آن ها بیضوی است و نوک های گرد دارند،در میانه ها تا اندازه ای قلمبه هستند. قطعه ها با رنگ قهوه ای تیره شروع می شوند و با افزایش سن فضله ها روشنتر می گردند. اگر فضله های سنجاب را پیدا کنید، آن ها را بصورت توده خواهید دید. به دلیل اندازه کوچک و رنگ های روشنتر، تشخیص فضله ها در خاک آسان نیست.
واقعیت جالب: سنجاب ها، همراه برخی گونه های دیگر که لانه سازی می کنند، از روش ویژه ای استفاده می کنند که آن ها را از ردیابی توسط شکارچی ها محافظت می نماید. در طی ماه اول زندگی سنجاب، حیوان نمی تواند بدون ارتباط با مادر ادرار کرده یا روده خود را تخلیه نماید. در زمان های ویژه، مادر سنجاب با لیسیدن نواحی تحتانی، مثانه و روده فرزند را تحریک می کند. این کار به او اجازه می دهد که مدفوع و ادرار بچه را در دهان گذاشته و آن ها را از آشیانه خارج سازد تا بوی حاصل از آن ها شکارچی ها را جذب نسازد.
جونده/ موش

کوچکترین فضله های فهرست ما به موش ها و جوندگان ربط پیدا می کند. حب های جونده ها دارای قطر متوسط 3 میلیمتر و طول 10 میلیمتر هستند و فضله های موش تقریبا نصف آن ها می باشند. هر حب از لحاظ اندازه و شکل به دانه برنج، مستطیلی با انتهاهای نوک تیز، می ماند؛ با رنگی شبیه قهوه ای تیره. موش ها و جوندگان می توانند 50 تا 100 فضله در روز تولید کنند که بیش از آنکه در یک جا قرار گیرند، در جاهای مختلف پراکنده می شوند. پس اگر یکی در اتاق زیر شیروانی شما گیر کند، سریعا آن منطقه را به گند خواهد کشید.
واقعیت جالب: موش ها و جونده ها عموما بصورت گروهی زندگی می کنند؛ هرچند آن ها اختلافات بیولوژیکی هم با هم دارند. یکی از این اختلافات در سیستم هاضمه پیدا می شود. در حالی که هر دو همه چیز خوار هستند(گیاه و گوشت می خورند)، جونده ها کیسه صفرا ندارند در حالی که موش ها دارند. کیسه صفرا، صفرا را ذخیره می کند که به تجزیه چربی کمک می کند، اما چون جونده ها در رژیم غذایی خود چربی کمی مصرف می کنند، ذخیره سازی مورد نیاز نیست و صفرای آن ها مستقیما از کبد به روده کوچکشان جریان پیدا می کند.
روباه

سرگین روباه تقریبا یک دوم اینچ قطر و دو تا 4 اینچ طول دارد، قهوه ای تیره است و می تواند شامل مو، استخوان، حشرات، بذر و میوه های هضم نشده باشد. سرگین روباه اغلب دارای یک شکل رشته ای، تیز شده، نیمه بخش بندی شده است و بوی مشخص راسوی گنداب را دارد.
واقعیت جالب: روباه ها حیوانات دارای قلمرو هستند و وقتی احساس می کنند باید قلمرو خود را از دیگر حیوانات شکارچی حوزه محافظت کنند، آن را با ادرار یا مدفوع علامت گذاری می کنند. اگرچه ممکن است تشخیص مدفوع آن ها از سگ، در زمان هایی، سخت باشد، اما با استفاده از تمایل روباه ها می توان این شناسایی را، تا حدی، آسان نمود. روباه ها ترجیح می دهند روده خود را در جاهای برجسته و بیرون زده از قبیل کنده درخت، تخته سنگ و پست فنس تخلیه نمایند.
کایوت ها

سرگین کایوت بسیار شبیه فضله روباه است؛ فقط کمی بزرگتر است. قطعات بخش بندی شده کاملا طویل هستند و طولشان به 4 تا 6 اینچ و قطرشان به سه چهارم اینچ می رسد. سرگین، قهوه ای تیره، نوک تیز، اغلب چرخیده است و شامل مقدار زیادی موی شکار جدیدا هضم شده است.
واقعیت جالب: همانند روباه ها، کایوت ها نیز حیوانات دارای قلمرو می باشند. با این حال آن ها بیشتر مستعد هستند که فضولات خود را به منظور ایجاد ارتباط با دیگر سگ سانان حوزه در عوض چیزها در وسط جاده های مالرو و خیابان ها رها نمایند.
مارهای بند جورابی(باغی):)

مارهای بند جورابی، همانند تمام مارها، گوشتخوار هستند و مخلوقات کوچکی که بتوانند از عهده شان بر بیایند، از قبیل کرم، قورباغه، موش و مارمولک، را می خورند. مدفوع آن ها ممکن است شامل پس مانده آخرین قربانی، شامل خز و ناخن هضم نشده، باشد. در حالی که مدفوع مار تا اندازه ای شبیه الوار به نظر می رسد، سرگین مار حالت نرم و حریره ای داشته و لجنی است. بطور معمول لکه های سفیدی در آن مشاهده می شوند. این همان اثر اوره است، زیرا مارها هم همانند پرندگان یک مخرج منفرد دارند که از آن برای دفع توامان مدفوع و ادرار(اسید اوریک) کمک می گیرند. یک مار بندجورابی بالغ اغلب فضله هایی تولید می کند که یک اینچ یا کمتر قطر دارند، هر چند این امر می تواند به میزان زیادی با اندازه مار و آنچه اخیرا خورده است مرتبط باشد.
واقعیت جالب: سیستم هضم مار از متوسط پستانداران پیچیده تر و زمانبرتر است. پس از بلعیدن کل طعمه های خود، یک مار باغی در مدت ۳ تا ۱۰ روز غذای بلعیده شده را سوخت و ساز می کند. در این مدت مار باید در حالت نفهتگی قرار گیرد و تمام انرژی خود را بر تجزیه وعده غذایی خود متمرکز کند. اگر یک شکارچی در طول فرایند گوارش در همان نزدیکی حس شود، مار وعده غذایی را دوباره بالا خواهد آورد تا بتواند تمرکز خود را معطوف فرار به قصد ایمنی نماید. از آنجا که آنها بسیار به ندرت غذا می خورند، حرکات روده آنها ممکن است تنها یک بار در هفته رخ دهد.
خرس

مدفوع خرس می تواند فشرده، شل، و یا آبکی، بسته به رژیم غذایی اخیر آن ، باشد. با این حال از یک چیز مطمئن هستیم: مدفوع خرس به مراتب بزرگتر از هر چیزدیگری که شما پیدا کنید است و وزنی در حدود یک پوند دارد. محدوده رنگ از قهوه ای تیره معمولی، تا سبز (زمانی که چمن ها به شدت خورده شده اند)، تا رنگ صورتی/بنفش (زمانی که تعداد بالایی از میوه ها و توت ها خورده شده اند) فرق می کند.
خرس ها اساسا گیاه خوار بوده و انواع میوه ها و گیاهان را بسته به فصل می جوند، اما همه ما می دانیم که خرس می تواند در مناطق توسعه یافته تر تبدیل به زباله گرد شده و هنگامی که به سراغ زباله ما می آید، هر اتفاقی را رقم بزند. به این دلیل, مدفوع خرس می تواند شامل استخوان, بسته بندی مواد غذایی و گروهی از آشغال ها باشد.
واقعیت جالب: درست است که خرس ها برای زمستان به نوعی خواب زمستانی فرو می روند، اما چیزی که ممکن است ندانید این است که در حالی که حیوانات زمستان خواب در حالتی همانند کما هستند، فعالیت های بدنی خرس تنها کمی کاهش می یابد. در حالی که با خواب، چربی اضافی بدن تامین می شود, سوخت و ساز بدن ادامه می یابد تا اینکه عملکرد باعث تجمع ماده مدفوعی در روده شود. با گذشت زمان، مدفوع در داخل دیواره های روده سخت شده و تبدیل به یک "پلاگین مدفوعی" می گردد که می تواند بیش از ۱۰۰ روز در بدن بماند تا خرس از خواب زمستانی سخت بیرون بیاید و در نهایت آن را دفع کند.
نگران سگت هستي که مدفوع حيات وحش بخورد؟ اطمینان حاصل نمایید که تمام مواد دفعی حیاط (چه مال سگ باشد و چه مال سگ نباشد) به طور منظم چمچه زنی شده است. این امکان وجود دارد که سگ با خوردن برخی از مدفوع ها دارای کرم یا انگل گردد. اگر از این اتفاق می ترسید, سگتان برای چند هفته جهت مشاهده هر نشانه ای از استفراغ, بی حالی, و یا مسائل معده مورد پایش قرار دهید. شما ممکن است بخواهید برای انجام آزمایش های بیشتر با دامپزشک خود ملاقات نمایید.