سطل های کمپوست ساز پاسیویی، که از بسیاری از اصول سطل های کمپوست ساز داغ تبعیت می کنند، دارای یک حسن بزرگ و یک ایراد کوچک هستند: حسن بزرگ آن ها این است که به آسانی پر نمی شوند و تا مدت ها می توانند پذیرای پوست میوه و زائدات سبزی و خاک اره و برگ های خشک( که جهت حفظ تعادل کربن به ازت اضافه می شود) باشند. البته؛ در این باب باید در نظر داشت که موضوع برای یک خانواده متوسط ساکن آپارتمان یا خانه نقلی با حیاط کوچک صادق است و آن هایی که خانه ویلایی با باغ و یا باغچه بزرگ دارند ممکن است حتی با استفاده از کمپوستر پاسیویی، فضا کم بیاورند!
ایراد کوچک هم به زمان طولانی کمپوست سازی بر می گردد و اینکه حالا، حالاها کود کمپوست با کیفیت بسیار مناسب حاصل نمی شود.
مشکل وقتی حادتر می شود که شهر محل سکونت، سردسیر باشد و زمستان های سرد و طولانی داشته باشد. از آنجا که در درجه حرارت زیر 15 درجه سانتیگراد فعالیت کمپوست سازی هوازی دچار کندی قابل ملاحظه می شود بهتر است در شهرهای دارای زمستان سرد و طولانی از کمپوسترهای بوکاشی استفاده شود و یا با انجام تمهیداتی مشکل تا جایی که ممکن است کمتر شود.
جهت درک چگونگی مقابله با مشکل از آمارهواشناسی شهر آبیک کمک گرفته ایم و فرض کرده ایم خریدار کمپوست ساز ما ساکن آبیک باشد. ( در مورد دیگر شهرها هم می توان از رویه مشابه بهره گرفت) متوسط درجه حرارت این شهر به قرار زیر است:
متوسط درجه حرارت ابیک در ماه های مختلف سال
همانطور که مشاهده می شود ماه های اردیبهشت تا مهر مناسب کمپوست سازی هستند و بهتر است در دیگر ماه های سال کمپوست سازی، بطریق پاسیویی، صورت نگیرد. از آنجا که پس از پر شدن سطل، 4 تا 6 هفته زمان لازم است تا کمپوست تولید شود ماه مهر را هم برای استراحت در نظر گرفته و تنها از اردیبهشت تا شهریور اقدام به پر کردن سطل با پوست میوه و ضایعات سبزی و خاک اره و برگ خشک گیاه، وفق دستورالعمل، می کنیم. به این صورت، هم از زحمت اضافی خلاص شده و در زمستان اقدام به کمپوست سازی نمی کنیم و هم کود کمپوست را راحت تر و سریعتر، ولو در مقادیر کمتر، به دست می آوریم( در شرایط معمول ممکن است دو سه سال طول بکشد تا کمپوست مورد نیاز را از طریق کمپوستر پاسیویی به دست آوریم)